Nacín noutro país por iso coido que falo raro. Cando era pequena os meus pais falabanme nunha lingua diferente. Eu non entendía nada. Pouco despois comecei a imitar sons e a facer axuntamentos de sílabas para construir verbas. As verbas deron lugar a frases máis longas. Medrei.
Logo ingresei na escola. Os rapaces o meu arredor falaban outros idiomas. Non entendía as súas mensaxes e precisei un tempo de adaptación.
A fin dei có devandito problema. Non era a fala senon o entendemento entre os pícaros. O problema non era o galego, o español, o ruso ou o checo, senon averiguar que tipo de discurso entonaban aqueles túzaros que de cotío farfullaban parvadas incomprensíbels para os meus oídos.
Escoitaba moito barullo na miña cabeza. Tamén identificaba contradicións nas súas ideas y foi entón cando comecei a indagar sobre a historia da torre de Babel e da gran confusión producida cando todos falaban á vez.
Pensei no penoso da situación e boteime a chorar. Ben podía ter levado as mans a cabeza, pero foi instintivo o darme conta que o ser humano está condenado. ¿Sona moi raro, verdade? Pois si. Así é. Cadea perpetua.
Coa senteza debaixo do brazo marchei para a casa sabendo como sei que xa moi poucos trasmiten coñecementos. O lonxe intuese algún que outro desplante (sen palabras) daqueles burricáns que se vanaglorian de aportar o seu gran de area o servizo do engano e o desconcerto do mundo.
Por Elsa López Raña
10 de Mayo del 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario